سخنم را با نام خالق هستی و تبریک ولادت فرخنده حضرت زینب(س) آغاز کرده و روز پرستار را با افتخار به جامعه خدوم و فهیم پرستاری تبریک می‌گویم.
اگر واقع گرایانه به امور حوزه پرستاری پرداخته شود، علی‌رغم تلاش‌هایی که در سال‌های اخیر توسط دستگاه‌های اجرایی برای بهبود وضعیت پرستاری کشور انجام شده است؛ بی‌تردید و با افسوس و تاسف بر این باورم که حال دل اکثر پرستاران بابت آینده شغلی‌شان حتی در ایام خجسته هفته گرامی‌داشت مقام پرستار ناشاد است و علت آن به عواملی مانند خلف وعده و بدعهدی مسئولان نسبت به رفع مشکلات جامعه پرستاری، عدم توجه به موانع خدمتی آن‌ها، در نظر نگرفتن دغدغه‌های معیشتی و عدم اعتنا به عوامل انگیزشی و مطالبات به‌حق کارکنان پرستاری باز می‌گردد.
علاوه بر موارد پیشگفت، جامعه پرستاری با چالش‌های دیگری نیز مواجه است که از جمله آن می‌توان به کمبود پرستار به نسبت بیمار، شرایط نامطلوب محیط کار و تکالیف خارج از شرح وظایف قانونی پرستاران اشاره کرد.
همچنین مطالبات و معوقات انباشته شده پرستاری نیز عرصه فعالیت حرفه‌ای این گروه از اقشار جامعه را برآن‌ها تنگ کرده است؛ مانند اضافه‌کاری اجباری و تعرفه‌های پرستاری که با تاخیر چندماهه پرداخت می‌شود. عدم اجرای صحیح و به‌موقع قوانین نیز بر مشکلات پرستاران افزوده است؛ برای مثال قانون ارتقای بهره‌وری و تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، همچنان پس از سال‌ها دستور اجرای قانون، در برخی از مراکز درمانی و بیمارستان‌ها از جمله بخش‌های خصوصی، سازمان تأمین‌اجتماعی، وزارت نفت و ... عملیاتی نشده است.
این موارد شرایطی را در حوزه سلامت کشور ایجاد می‌کند که خدمات با کیفیت خوب پرستاری که حق آحاد مردم عزیز ایران است، به‌خوبی ارائه نشود. معتقدم؛ این واقعیت که عدم توجه شایسته به پرستاران در نهایت، آسیب اصلی را متوجه مردم و سلامت عمومی جامعه می‌کند، همواره باید در روح نظام سلامت و سیاست‌گذاری‌های کلان کشور مورد تاکید قرار گیرد. آنگونه که پرداختن به این مسائل باید مهم‌ترین دلمشغولی مدیران حوزه سلامت شود؛ اما جز اقدامات سطحی و استفاده ابزاری از روز و هفته گرامی‌داشت مقام پرستار، تغییر اساسی در شرایط کاری پرستاران که باید خدمات کیفی و مطلوب به مردم ارائه کنند، به وجود نیامده است. همچنین علی‌رغم اینکه بیش از یک دهه از تاسیس معاونت پرستاری در وزارت بهداشت می‌گذرد، اما اراده‌ای برای ایجاد زیرمجموعه‌های همتراز این معاونت در دانشگاه‌های علوم‌پزشکی کشور شکل نگرفته است و معاونت مذکور بدون اثربخشی مناسب برای حل موانع خدمات پرستاران سطح کشور به فعالیت خود ادامه می‌‌دهد.
ماحصل عدم توجه به حل مشکلات بنیادی حوزه پرستاری کشور، منجر به کاهش انگیزه کاری، اقدام به تغییر شغل یا ترک شغل و خانه‌نشینی، مهاجرت به خارج از ایران برای رسیدن به شرایط مطلوب کاری و اقتصادی و افزایش درخواست بازنشستگی براساس قانون مشاغل سخت و زیان‌آور شده است.
در نهایت عدم حل مشکلات و رفع کمبود نیروهای پرستاری در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی، سبب کاهش کیفیت خدمات پرستاری و ضرورت حضور همراه بیمار در مراکز بستری می‌شود و چنانچه برای موانع خدمتی جامعه پرستاری، چاره‌جویی عاجل نشود، در نهایت هزینه آن را مردم عزیز کشورمان با مخاطرات سلامت و بعضا به قیمت جان، خواهند پرداخت. از این‌رو انتظار می‌رود برای افزایش کیفیت درمان و ایجاد دلگرمی در بین فعالان این عرصه، حال دل پرستاران التیام یابد.
