کارگرانی که چشم به آسمان دارند

پینه‌های دستانش را نشانم می‌دهد و می‌گوید: «آسمان رویش را از زمین گرفته است.» پینه‌هایی که جای رنج‌های امسال و سال قبل نیست و از ۳۰ سال رنج و محنت در شغل سخت کشاورزی حکایت دارد. حالا این آسمان است که نای باریدن ندارد و زمینی که از تشنگی دهان گشوده و ترک خورده است. زمینی که اگر سخاوت آسمان بدو نرسد، بایر است و بی‌فایده. زمینی که خواستگاه حیات بشری است.