دوپینگ اقتصاد با تامین اجتماعی

ترجمه از آزاده شعبانی

منبع: گاردین

تامین 24/ گزارش جدید سازمان ملل متحد که به بررسی برنامه های حمایت اجتماعیِ موفق می پردازد، حاکی از آن است که برای کشورهای درحال توسعه، تامین اجتماعی به تحقق فرایند رشد همراه با انصاف و عدالت، کمک می کند.

 گزارش جدید سازمان ملل متحد، اذعان می کند که تامین اجتماعی تنها یک ابزار تاثیرگذار برای کاهش فقر و مقابله با نابرابری نیست، بلکه همچنین برنامه های تامین اجتماعی، بسیار مقرون به صرفه است.

حدود 80 درصد از جمعیت جهان، تحت شرایطی توام با عدم امنیت اجتماعی زندگی می کنند و نمی توانند از مجموعه پشتوانه های اجتماعی بهره ببرند. پشتوانه هایی که آنها را قادر به مقابله با خطرات و مشکلات زندگی می کند.

 «مایکل سیچون»، مدیر برنامه های تامین اجتماعیِ سازمان بین المللی کار می گوید: «اینکه تنها 2 درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی، برای تدارک تامین اجتماعی اساسی برای همه فقرای جهان الزامی است را می توان به مثابه یک رسوایی عظیم دانست.»

این گزارش حاکی از این است که تامین اجتماعیِ کارآمد، می تواند به کشورها، حتی در اولین مراحل توسعه اقتصادی، برای رشد اقتصادیِ توام با عدالت و انصاف کمک کند و این گفته که ما استطاعت مالی برای چنین کاری نداریم، به هیچ عنوان نمی تواند گفته صادقی باشد.

سیچون می گوید: «در کشورهای در حال توسعه، ما به 4 درصد از تولید ناخالص داخلی تا حدود 14 درصد، برای کاهش فقر نیازمندیم.»

این گزارش که حاصل یک تلاش مشترک توسط برنامه توسعه سازمان ملل متحد و سازمان بین المللی کار است به بررسیِ برنامه های تامین اجتماعیِ موفق در کشورهای در حال توسعه (که اغلب در آمریکای جنوبی هستند) پرداخته است و در پی افزایش اقدامات سازمان ملل متحد برای ترویجِ بستری از حمایت های اجتماعیِ در سطح جهانی است.

درحالی که بسیاری از کشورهایی که به صوت سنتی به ارائه ی کمک های مالی می پرداختند، درحال کاهش هزینه های اجتماعی خود به منظور رفع کسری بودجه و تامین مادی بسته های محرک مالی هستند، یافته های این گزارش نشان می دهد که کشورهای در حال توسعه به دنبال ایجاد یک سری روش های ابتکاری برای تامین امنیت اجتماعی هستند. سیچون می گوید: «این روزها نوآوری های واقعی، از جنوب جهان می آید.»

یافته های این گزارش عبارتند از:

• برنامه فراگیرِ مستمریِ کودکان در آرژانتین، 85 درصد از کودکان آرژانتینی را تحت پوشش قرار داده است که منجر به کاهش فقر تا حدود 22 درصد و فقر مطلق تا حدود 42 درصد شده است.
• طرح انتقال نقدیِ مشروط Bolsa Familia در برزیل، 26 درصد از جمعیت را تحت پوشش قرار می دهد(حدود 50 میلیون نفر) و حدود یک سوم به کاهش نابرابری درآمد در طول دهه ی گذشته، کمک کرده است. این بزرگترین طرح انتقال اجتماعی در جهان است.
• برنامه انتقال در مکزیک، به 25 درصد جمعیت می رسد. این برنامه به افزایش چک آپ های پزشکی کمک کرده است، منجر به کاهشِ 11 درصدیِ مرگ و میر مادران و کاهش 2 درصدی در مرگ و میر نوزادان شده است و از جمله دیگر دستاوردهای آن در زمینه آموزش و پرورش و تغذیه است.
• کمک های حمایتیِ مالی از کودکانِ افریقای جنوبی در اختیار 10 میلیون کودک نهاده شده است و منجر به کاهش شکافِ فقر تا 3. 28 درصد شده است.
• طرح بهداشت فراگیرِ تایلند در اختیار 80 درصد از جمعیت این کشور قرار گرفته است و تا سال 2008 این طرح از تنزل 88 هزار خانوار، به زیر خط فقر جلوگیری کرده بود.

موارد دیگر عبارتند از: طرح های فراگیر حقوق بازنشستگی در بولیوی، اکوادور و تایلند، برنامه های مراقبت های بهداشتیِ اساسی در چین و کلمبیا، بیمه های اجتماعیِ روستاییان و برنامه های اشتغال در برزیل و هند و تجربیات اولیه در طرح های حمایت اجتماعیِ در حال رشد، در بورکینافاسو، کامبوج، موزامبیک و رواندا.

فرم های نوآورانه حمایت اجتماعی، مثل طرح های انتقال نقدی، به عنوان یک راه کم هزینه برای تامین فقرا و دستیابی به رشد همراه با عدالت و انصاف، ترویج شده است. به عنوان مثال، برنامه ی Solidario شیلی، با هزینه ای حدود یک دهم درصد تولید ناخالص داخلی این کشور، اجرایی شده است. به طور مشابهی در یک مقیاس بزرگتر، برنامه های ملی همچون برنامه Oportunidades مکزیک و برنامه Bolsa Familia در برزیل، با هزینه ای در حدود 4 دهم درصد تولید ناخالص داخلی، عملیاتی شده است.

بحث الان این است که آیا طرح هایی با چنین ساختاری ادامه خواهند یافت؟ آیا به عنوان مثال، انتقال پول نقد، باید به صورت فراگیر یا برای بخش های خاصی از جامعه باشد؟ آیا این طرح ها باید با خواسته های خاصی در پیوند باشند یا با شرایط خاصی گره خورده باشند؟

درحالی که ممکن است چنین احساسی در ما به وجود بیاید که ارائه کمک های مالی بیشتری به تعداد کمتری از مردم، بهتر از تامین کمک های مالی کمتری برای جمعیت بیشتری است ولی شواهد و مستندات چنین چیزی را تصدیق نمی کند.

پژوهشگران عقیده دارند که اگر پول نقد به صورت مستقیم در اختیار مردم فقیر نهاده شود آنها به بهترین شکل آن را خرج می کنند و غالبا این کمک های مالی را خرج مصارفی همچون فرستادن فرزندانشان به مدارس، شروع کسب و کار و تغذیه خانواده می کنند. آنها عقیده دارند که به فقرا اجازه بدهید خودشان تصمیم بگیرند که چگونه پول هایشان را خرج کنند.

کشورهای عضو سازمان بین المللی کار در کنار کارگران و کارفرمایان در پی ایجاد یک بستری از حمایت های اجتماعی هستند، برنامه هایی که اختصاص امنیت درآمدی برای کودکان، کمک های اجتماعی برای بیکاران و حقوق بیکاری و مراقبت های بهداشتی را شامل می شود.