ترجمه: آزاده شعبانی
منبع: سازمان بین المللی کار(ILO)
تامین ۲۴/ این مطالعه که تحت عنوان «کار مناسب برای کارگران خانگی مهاجر: حرکت به سوی یک دستورالعمل مترقی» تدوین شده است، بر اطلاع رسانی های کمیسیون اروپایی سازمان بین المللی کار مبتنی است، و یک سری رهنمود های کلی و توصیه هایی برای بهبود سیاست های مهاجرتی، کمپین افزایش آگاهی و برنامه های ارتقای ظرفیت برای کارگران خانگی، پیشنهاد می دهد.
کارگران خانگی اغلب از حمایت های متعلق به طبقه کارگر محروم شده اند. سازمان بین المللی کار در سال2010 دریافت که تنها 10 درصد از کارگران خانگی در سطح جهانی، از پوشش های حمایتیِ کاری بهره می برند. زنان مهاجر در این بخش کمترین میزان حمایت را دارند، به خصوص آنهایی که در شرایط های نامشخصی مشغول به کارند.
«مایکل لینتون»، رییس بخش کارگران مهاجرِ سازمان بین المللی کار،گفت: کارگران خانگیِ زن مهاجر غالبا در میان قوانین و دستورالعمل های دو کشور که غالبا منافع، سیاست ها و قوانین مختلف دارند، گرفتار شده اند. پرداختن به این چالش ها و یافتن راه حلی برای آنها، نیازمند همکاری های بیشتری میان کشورهای مبدا، کشورهای ترانزیت و کشورهای مقصد است.
گزارش سازمان بین الملی کار، کشورهای مقصد مهاجران را به معرفی سیاست هایی در راستای حمایت های بهتر از کارگران مهاجر خانگی تشویق می کند، و همچنین تغییرات جمعیتی و نیازهای بازار کار در این بخش را تشریح می کند. میزان کاستی های این بخش، باید به واسطه نیروی کار خارجی، پر شود که چنین اقداماتی نتیجه مذاکرات گسترده میان سازمان های کارگران و کارفرمایان است.
لینتون می گوید: «تداوم طرح های مهاجرت موقت برای کارگران خانگی، یعنی بخشی که تقاضا برای خدماتش، قابل توجه است می تواند منجر به مهاجرت های بی رویه شود. »
وی با استناد به نمونه هایی از مراقبت های بلند مدت افزود:«سیاست های مهاجرتی در کشورهای مقصد مهاجران، باید نیازهای مراقبتی بلند مدت این جمعیت را تامین کند.»
این گزارش همچنین بر اهمیت برنامه های مهاجرتی برای کارگران مهاجر خانگی، تاکید دارد، برنامه هایی برای تقویت این دیدگاه در میان کارگران و همچنین کارفرمایان که کار خانگی، یک کار واقعی و حرفه ای است.
لینتون افزود: «برای اینکه چنین برنامه هایی موثر واقع شوند، باید بر پایه یک سری اصول و حقوق اساسی در کار، مبتنی شوند و تحت حمایت سازمان های دولتی و اتحادیه های کارگری و سازمان های کارفرمایی باشند.»
در رابطه با اینکه کارگران خانگیِ مهاجر چگونه می توانند زندگی خودشان را بهتر سامان دهند و حقوق تازه ای بدست آورند، این گزارش اشاره می کند که کارگران خانگی، به شکل قانونی از حق آزادی تجمع محروم شده اند و به تبع آن نمی توانند یا اتحادیه های کارگری تشکیل دهند و یا به اتحادیه های موجود بپیوندند. موانع زبانی و تمایزات و تفاوت های فرهنگی نیز از جمله دیگر محدودیت ها برای کارگران مهاجر خانگی هستند. با این حال، این گزارش حاکی از اعمال نسبتا خوبی در میان اتحادیه ها برای استخدام کارگران علی رغم این محدودیت ها است.
لینتون چنین نتیجه می گیرد که «چانه زنی جمعی در سطح ملی نیازمند آن است که به وسیله مذاکرات اجتماعی حمایت شود که شامل کشورهای مبدا، کشورهای ترانزیت و کشورهای مقصد است و دلیل آن هم این است که چالش کارگران مهاجر خانگی، مساله ای فرامرزی است که نیاز به اجماع بین المللی دارد. صنعت استخدام جهانی که از مهاجرت به خاطر کار خانگی، حمایت می کند، اینجا یک عنصر کلیدی به شمار می آید.
با توجه به تحقیقاتی که سال گذشته توسط سازمان بین المللی کار منتشر شد، 1. 67 میلیون کارگر خانگی در سطح جهانی وجود دارد، 5. 11 میلیون از آنها مهاجران بین المللی هستند. حدود 5. 8 میلیون نفر از آنها زن ها هستند. جنوب شرق آسیا و اقیانوسیه میزبان بیشترین تعداد کارگران خانگی زن مهاجر هستند(24 درصد)، به دنبال آن، اروپای شمالی، جنوبی و غربی(1. 22 درصد) و کشورهای عربی(19 درصد) در رده های بعدی قرار دارند.
