بدون حمایت بخش خصوصی، نمیتوان به حل این مسائل عمده نظام سلامت امیدوار بود. البته در این بین، باید بخش خصوصی هم برای ورود به حوزه سلامت، انگیزه داشته باشد و مشوقهایی را برای آن در نظر گرفت. به طور مثال، وزارت بهداشت میتواند با طرحهای تشویقی مثل اعطای معافیتهای مالیاتی به بخش خصوصی، آنها را برای ورود به حوزه پرهزینه نظام سلامت، ترغیب کند. حتی وزارت بهداشت میتواند ضمن تعامل با کشورهای دیگر، از توان آنها نیز برای حل چالشهای نظام سلامت بهره ببرد. این کار هم قطعا با شعار و بخشنامه محقق نمیشود، بلکه بخش خصوصی باید در مقام عمل احساس کند که برای حضورش در نظام سلامت، احترام و ارزش ویژه قائل هستند و حاضرند تسهیلاتی را برای حضورش درنظر بگیرند.
شکی نیست که رفع کمبود چندین هزار تخت بیمارستانی با توجه به اعتبارات محدود دولتی، اتفاقی نشدنی است و حداقل تحقق آن به سالها زمان نیاز دارد. همچنین برطرف کردن فرسودگی بیمارستانها، ارتقای هتلینگ مراکز درمانی و اصلاح و نوسازی بیمارستانهای قدیمی هم به اعتبارات زیادی نیاز دارد که در توان بخش دولتی نیست. در چنین شرایطی، اگر اوضاع برای ورود بخش خصوصی مساعد شود و بخش خصوصی حاضر شود که به شکل تمامقد در حوزه پرچالش نظام سلامت حضور یابد، آنگاه میتوان به رفع این مسائل امیدوار بود. قطعا این اتفاق به نفع کادر درمان و بیماران هم تمام خواهد شد و کیفیت خدمات تشخیصی و درمانی در مراکز دولتی را هم ارتقا خواهد داد.