امروزه صنایع غذایی از یک مکانیسم قدیمی بدن به نفع خود استفاده می‌کند. اگر یک مشتری از طعم نوعی محصول غذایی لذت ببرد، او بارها و بارها از آن محصول خواهد خرید. بنابراین برای این که این صنایع بتوانند مشتری‌های خود را همیشه حفظ کنند، به مواد غذایی تولیدی‌شان بیش از پیش افزودنی خوشایند مردم می‌افزایند.
تأمین۲۴/ به بخش وسیعی از خوراکی‌ها، از چیپس گرفته تا سوپ‌های فوری، شیرینی‌ها و ماست، طعم‌دهنده افزوده می‌شود. هرسال در سراسر دنیا، بیش از 1/5 میلیون تن گلوتامات طعم‌دهنده مصرف می‌شود.
به گزارش روزنامه جام جم، برای مثال در استرالیا، از هر سه محصول غذایی، طعم یکی از آنها با طعم‌دهنده‌ها دستکاری شده است. طراحان غذا، طعم‌دهنده‌های مصنوعی و به شکل شیمیایی تولید می‌کنند تا علاوه بر این که محصول غذایی نهایی، ارزان‌تر تمام شود، خوش‌طعم‌تر هم شود و به نظر باکیفیت‌تر برسد.
این به این معناست که محصولات غذایی امروزه پر از اطلاعات گوناگون برای ارسال به مغز است که از سوی طعم و مزه آنها مخابره می‌شود، اما دکتر آچیم پیترز، عصب‌شناس، هشدار می‌دهد که این محصولات غذایی افراد را گرفتار مشکلاتی می‌کند.
درحقیقت اطلاعات غذایی دستکاری یا تحریف شده، موجب عملکردهای معیوب در مغز می‌شوند. علائم نادرست غذایی، درست مانند ویروس‌های رایانه‌ای که کنترل رایانه را به دست می‌گیرند، می‌توانند نحوه شناسایی و شبکه‌های توزیع انرژی در مغز را تغییر دهند.
این علائم غلط، درست مانند تروجان‌ها که هارد درایوهای رایانه را دچار مشکل می‌کنند و بدون این که شما متوجه شوید، عملکرد نرم افزارها را تغییر می‌دهند، برای مغز مشکل ایجاد می‌کنند. ارسال اطلاعات غلط در طولانی‌مدت می‌تواند موجب بروز بیماری‌هایی مانند آلزایمر، پوکی استخوان یا حتی سرطان شود.
عوارض جانبی وسیع دیگری که دست‌کم گرفته می‌شود، این است که این طعم‌دهنده‌ها بدون این که متوجه شویم، ما را چاق می‌کنند. آنها تعادل انرژی‌مان را به هم می‌ریزند و ما را وادار به خوردن بیش از اندازه چیزی می‌کنند که مغز و بدنمان واقعا نیاز دار‌د.
ماجرای شیرین‌کننده‌ها و گول زدن مغز ما
مثال معروف درخصوص مشکلاتی که طعم‌دهنده‌ها می‌توانند به وجود آورند، آسپارتام (شیرین‌کننده مصنوعی) است. استفاده از شیرین‌کننده مصنوعی به جای قند طبیعی، مغز را به اشتباه می‌اندازد.
پرزهای چشایی، علائم مخصوص به طعم شیرین را به مغز ارسال می‌کنند، اما 10 دقیقه بعد مغز تشخیص می‌دهد که هیچ گلوکزی در کار نیست و فقط یک ماده شیمیایی است. سپس انرژی بیشتری درخواست می‌کند.
دکتر پیترز توضیح می‌دهد: اگر مغز بارها با این شیرین‌کننده‌ها گول بخورد، آزرده می‌شود و یک حالت اضطراری دریافت انرژی اعلام می‌کند و به برنامه B هدایت می‌شود و البته این برنامه بیش از پیش غذا خوردن است. این وضعیت فرد را به پرخوری و اشتیاق فراوان به غذا وامی‌دارد و او در نهایت چاق می‌شود. دراین گونه مواقع معمولا چه می‌کنیم؟
درست است. شیرین‌کننده بیشتری مصرف می‌کنیم و دور باطل دیگری آغاز می‌شود. دکتر پیترز در خصوص این شیرین‌کننده‌ها، شدت هشدار می‌دهد: از این مواد تا جایی که می‌توانید کم مصرف کنید. هرچه کمتر در معرض آنها قرار بگیرید، سوخت‌و‌ساز بدنتان بهتر کار می‌کند. طعم‌دهنده‌ها درست مانند آسپارتام می‌توانند ما را دچار بیماری و اضافه وزن کنند.