مردم ژاپن سخت‌کوش‌ترین مردمان جهان هستند و دولت نیز برای تامین بهداشت و سلامتی آن‌ها چتر بزرگی از خدمات بیمه درمان را فراهم کرده است. شاخص‌های بهداشتی و درمانی کشور ژاپن در زمره بهترین‌ها در دنیاست. شاخص‌های امید به زندگی (۷۸/۴ برای مردان و ۸۵/۲ برای زنان) و مرگ‌ومیر نوزادان تازه‌متولدشده (۴ به ازای هر هزار تولد) در هیچ کشوری مانند ژاپن مشاهده نمی‌شود.
تامین ۲۴/مردم ژاپن سخت‌کوش‌ترین مردمان جهان هستند و دولت نیز برای تامین بهداشت و سلامتی آن‌ها چتر بزرگی از خدمات بیمه درمان را فراهم کرده است. شاخص‌های بهداشتی و درمانی کشور ژاپن در زمره بهترین‌ها در دنیاست. شاخص‌های امید به زندگی (۷۸/۴ برای مردان و ۸۵/۲ برای زنان) و مرگ‌ومیر نوزادان تازه‌متولدشده (4 به ازای هر هزار تولد) در هیچ کشوری مانند ژاپن مشاهده نمی‌شود.
در ژاپن بیمارستان به جایی گفته می‌شود که بتواند حداقل 20 بیمار را بستری کند. حدود 5/1 میلیون تخت بیمارستانی وجود دارد که یک‌سوم آن‌ها دولتی و مابقی خصوصی هستند. کلینیک به مکانی اطلاق می‌شود که یا تخت بستری نداشته باشند و یا تعداد تخت آن زیر 20 عدد باشد. هرگونه تشکیلات خصوصی می‌تواند توسط افراد حقیقی و یا شرکت‌های خاص ایجاد شود. گرچه تاسیس هرگونه مرکز درمانی نیاز به اخذ مجوز از دولت دارد ولی در حال حاضر تعداد مراکز درمانی روزبه‌روز در حال افزایش است و در نحوه توزیع جغرافیایی این مراکز نیز مشکلاتی وجود دارد. تعداد پزشکان و دندان‌پزشکان نیز افزایش چشمگیری داشته است.
دولت نیز با اخذ مالیات به بیمه‌های عمومی کمک می‌کند. همچنین دولت بر کار ارائه‌دهندگان خدمات (داروخانه، کلینیک‌ها و بیمارستان‌ها) نظارت می‌کند. برای پرداخت هزینه‌های انجام‌شده در بخش ارائه‌دهندگان خدمت از سیستم کارانه استفاده می‌شود. این سیستم باعث می‌شود بهترین نوع خدمت برای بیمار فراهم شود ولی البته این سیستم مشکلاتی نیز دارد. نسخه‌نویسی غیرضروری و سوءاستفاده‌های مختلف ازجمله مواردی است که دولت سعی دارد آن‌ها را برطرف کند.
در ژاپن منبع اصلی درآمد بهداشت و درمان، مالیات‌های بیمه است. 56 درصد درآمد از محل مالیات است و به بخش خصوصی اختصاص پیدا می‌کند، 25 درصد سهم دولت مرکزی به‌عنوان یارانه، 7 درصد یارانه دولت محلی و 12 درصد باقی‌مانده سهم پرداختی بیمار است. یارانه‌ها نیز نقش مهمی در برقراری توازن در موسسات مختلف بیمه‌ای دارند.
در اوایل سال 1927 برای اولین‌بار نظام بیمه درمان در این کشور اجرا شد و تا سال 1961 تمام کارکنان و ساکنان کشور تحت پوشش بیمه قرار گرفتند. هم‌اکنون نیز تمامی مردم عضو بیمه‌های عمومی هستند.
به‌طور کلی دو نوع بیمه در کشور ژاپن وجود دارد: نخست بیمه مستخدمان است که عموما کارکنان را تحت پوشش قرار می‌دهد. ملوانان، کارکنان راه‌آهن، تلفن و تلگراف، مستخدمان روزانه، کارگران کارخانه‌های بزرگ و کوچک و معلمان همگی تحت پوشش این نوع بیمه هستند. دوم بیمه همگانی است که کشاورزان، پزشکان، بازنشستگان و سایر افرادی را که تحت پوشش بیمه نوع اول نبوده‌اند شامل می‌شود. 43 میلیون نفر عضو بیمه نوع دوم هستند.
در ژاپن بیمه‌های خصوصی نقش ضعیفی در نظام بیمه‌ای ایفا می‌کنند. امروزه با افزایش جمعیت سالمند ژاپن، شرکت‌هایی که زیر نظر شهرداری‌ها کار می‌کنند، مسئولیت رسیدگی به امور سالمندان را بر عهده گرفته‌اند. سازمان‌های بیمه دولتی بخشی از هزینه این شرکت‌ها را تامین می‌کنند تا سهم پرداختی سالمندان برای بهره‌مندی از خدمات درمانی به حداقل برسد. البته دولت نیز بخشی از هزینه‌ها را تقبل کرده و به این شرکت‌ها یارانه می‌دهد. به طور کلی مفهوم بیمه همگانی به معنی واقعی آن در این کشور تحقق یافته است. دو نوع بیمه مستخدمان و بیمه همگانی همراه با بیمه‌های خصوصی 100 درصد جمعیت را پوشش داده‌اند. ژاپن از لحاظ تعداد بیمارستان، تخت بیمارستانی، پزشک و متخصص مورد نیاز کاملا غنی است و همچنین دسترسی مردم به موارد ذکرشده نیز از وضعیت قابل‌قبولی برخوردار است. در ضمن اگر تجهیزات مدرن و پیشرفته مزیت محسوب شود، این‌گونه وسایل در این کشور به‌وفور یافت می‌شود. به‌طور مثال تعداد دستگاه‌های سی‌تی‌اسکن این کشور 2 برابر آمریکا و 10 برابر انگلستان است.
منبع: هفته نامه آتیه نو به نقل از دویچه وله