سهم آموزش از تولید ناخالص داخلی کشورها
یکی از شاخص‌های توسعه‌یافتگی کشورها، هزینه‌هایی است که صرف آموزش و پرورش می‌کنند. همه دولت‌ها سهمی را برای آموزش و پرورش از محل تولید ناخالص داخلی کشور در نظر می‌گیرند.
در حال بارگذاری...
تامین 24 / این سهم در کشورهای مختلف، یکسان نیست. سرمایه‌یی که در یک کشور به آموزش و پرورش اختصاص می‌یابد، درواقع نشان‌دهنده ارزشی است که در آن کشور برای آموزش و پرورش گذاشته می‌شود، چراکه کلید رشد هر جامعه‌یی در گرو پیشرفت وضعیت آموزش و پرورش در آن کشور است. میانگین سهم آموزش و پرورش از تولید ناخالص داخلی در کشورهای جهان، حدود 5درصد است.
کشورهایی که اهمیت زیادی به آموزش و پرورش می‌دهند رقمی بالاتر از 5درصد تولید ناخالص داخلی‌شان را به آموزش و پرورش اختصاص می‌دهند، در حالی که بسیاری از کشورهای جهان، در تلاشند تا سهم آموزش را از تولید ناخالص داخلی بالا ببرند، از مقدار این رقم در کشورما کاسته می‌شود. در سال 2011 این سهم در ایران، معادل 4.1درصد، در سال‌های 2012 و 2013 این سهم رقمی برابر با 3.3درصد و در سال 2014 این رقم معادل 3.1درصد بوده است.
در ایران درصد بالایی از اعتبارات آموزش و پرورش سهم پرداخت حقوق پرسنل می‌شود. به‌گونه‌یی که هم مانع پیشرفت آموزش و پرورش می‌شود و هم سختی کار را برای معلمان بیشتر می‌کند. مساله دیگری که وجود دارد، پایین بودن رقم تولید ناخالص داخلی در ایران نسبت به کشورهای توسعه‌یافته است. این امر منجر به صرف پول کمتری برای آموزش و پرورش می‌شود. به دلیل با اهمیت بودن بحث آموزش و پرورش در توسعه و رشد کشور در همه زمینه‌ها، کشورهای مختلف می‌کوشند تا سهم بیشتری از درآمدهای‌شان را به این مقوله اختصاص دهند.
در ایران سهم آموزش از تولید ناخالص ملی کمتر از میانگین است. در سال 2014، این رقم در مورد ایران برابر با 3.1درصد از تولید ناخالص داخلی بوده است. این درحالی است که در افغانستان، همسایه جنگ زده، این رقم برابر با 4.6درصد از تولید ناخالص داخلی آن کشور است. این رقم در سال 2012 در افغانستان معادل با 3.1درصد بوده است که نشان از اختصاص سهم بیشتری برای آموزش و پرورش در دو سال اخیر دارد ولی در ارمنستان، همسایه دیگر، وضع به این صورت نیست. این کشور با سهم آموزش و پرورش تنها برابر با 2.4درصد از تولید ناخالص داخلی است. در قزاقستان نیز شاهد وضعیتی تقریبا مشابه هستیم. به همان سان، در این کشور نیز سهم آموزش و پرورش از تولید ناخالص ملی با 2.9درصد، کمتر از 3درصد است.
به این ترتیب، ارمنستان و قزاقستان ازجمله کشورهایی هستند که کمترین سهم را از GDP به آموزش و پرورش اختصاص می‌دهند. بولیوی با اختصاص دادن 7درصد از تولید ناخالص داخلی به آموزش و پرورش، یکی از کشورهایی است که رقم بالایی را برای آموزش و پرورش کنار گذاشته است.
جاماییکا دیگر کشور امریکای جنوبی، با اختصاص سهمی معادل 6درصد از تولید ناخالص داخلی، در جایگاهی پایین‌تر از بولیوی قرار دارد. در میان کشورهای آفریقایی، آفریقای جنوبی که در سال‌های گذشته تلاش بسیاری در جهت ارتقای خویش در بیشتر زمینه‌ها انجام داده، سهمی معادل با 6.1درصد از تولید ناخالص داخلی را برای آموزش و پرورش اختصاص داده است.
کشور مولداوی نیز در این میان، یکی از بیشترین سهم‌ها از تولید ناخالص داخلی را به آموزش و پرورش اختصاص می‌دهد. این کشور سهمی برابر با 7.5درصد از تولید ناخالص داخلی‌اش را به آموزش و پرورش اختصاص می‌دهد. البته باید در نظر داشت که پایین بودن سهم آموزش و پرورش از تولید ناخالص ملی در یک کشور همیشه به معنای این نیست که وضعیت آموزش در آن کشور مناسب نیست، چراکه ممکن است در یک کشور، بخش خصوصی یا خانواده‌ها هزینه‌های زیادی را صرف آموزش و پرورش کنند؛ به گونه‌یی که باعث کاهش هزینه‌های دولت در این زمینه شود.
منبع : روزنامه تعادل
کشورهایی که اهمیت زیادی به آموزش و پرورش می‌دهند رقمی بالاتر از 5درصد تولید ناخالص داخلی‌شان را به آموزش و پرورش اختصاص می‌دهند، در حالی که بسیاری از کشورهای جهان، در تلاشند تا سهم آموزش را از تولید ناخالص داخلی بالا ببرند، از مقدار این رقم در کشورما کاسته می‌شود. در سال 2011 این سهم در ایران، معادل 4.1درصد، در سال‌های 2012 و 2013 این سهم رقمی برابر با 3.3درصد و در سال 2014 این رقم معادل 3.1درصد بوده است.
در ایران درصد بالایی از اعتبارات آموزش و پرورش سهم پرداخت حقوق پرسنل می‌شود. به‌گونه‌یی که هم مانع پیشرفت آموزش و پرورش می‌شود و هم سختی کار را برای معلمان بیشتر می‌کند. مساله دیگری که وجود دارد، پایین بودن رقم تولید ناخالص داخلی در ایران نسبت به کشورهای توسعه‌یافته است. این امر منجر به صرف پول کمتری برای آموزش و پرورش می‌شود. به دلیل با اهمیت بودن بحث آموزش و پرورش در توسعه و رشد کشور در همه زمینه‌ها، کشورهای مختلف می‌کوشند تا سهم بیشتری از درآمدهای‌شان را به این مقوله اختصاص دهند.
در ایران سهم آموزش از تولید ناخالص ملی کمتر از میانگین است. در سال 2014، این رقم در مورد ایران برابر با 3.1درصد از تولید ناخالص داخلی بوده است. این درحالی است که در افغانستان، همسایه جنگ زده، این رقم برابر با 4.6درصد از تولید ناخالص داخلی آن کشور است. این رقم در سال 2012 در افغانستان معادل با 3.1درصد بوده است که نشان از اختصاص سهم بیشتری برای آموزش و پرورش در دو سال اخیر دارد ولی در ارمنستان، همسایه دیگر، وضع به این صورت نیست. این کشور با سهم آموزش و پرورش تنها برابر با 2.4درصد از تولید ناخالص داخلی است. در قزاقستان نیز شاهد وضعیتی تقریبا مشابه هستیم. به همان سان، در این کشور نیز سهم آموزش و پرورش از تولید ناخالص ملی با 2.9درصد، کمتر از 3درصد است.
به این ترتیب، ارمنستان و قزاقستان ازجمله کشورهایی هستند که کمترین سهم را از GDP به آموزش و پرورش اختصاص می‌دهند. بولیوی با اختصاص دادن 7درصد از تولید ناخالص داخلی به آموزش و پرورش، یکی از کشورهایی است که رقم بالایی را برای آموزش و پرورش کنار گذاشته است.
جاماییکا دیگر کشور امریکای جنوبی، با اختصاص سهمی معادل 6درصد از تولید ناخالص داخلی، در جایگاهی پایین‌تر از بولیوی قرار دارد. در میان کشورهای آفریقایی، آفریقای جنوبی که در سال‌های گذشته تلاش بسیاری در جهت ارتقای خویش در بیشتر زمینه‌ها انجام داده، سهمی معادل با 6.1درصد از تولید ناخالص داخلی را برای آموزش و پرورش اختصاص داده است.
کشور مولداوی نیز در این میان، یکی از بیشترین سهم‌ها از تولید ناخالص داخلی را به آموزش و پرورش اختصاص می‌دهد. این کشور سهمی برابر با 7.5درصد از تولید ناخالص داخلی‌اش را به آموزش و پرورش اختصاص می‌دهد. البته باید در نظر داشت که پایین بودن سهم آموزش و پرورش از تولید ناخالص ملی در یک کشور همیشه به معنای این نیست که وضعیت آموزش در آن کشور مناسب نیست، چراکه ممکن است در یک کشور، بخش خصوصی یا خانواده‌ها هزینه‌های زیادی را صرف آموزش و پرورش کنند؛ به گونه‌یی که باعث کاهش هزینه‌های دولت در این زمینه شود.
منبع : روزنامه تعادل