در جامعه‌ای که به سوی سالمندی پیش می‌رود، تأمین آینده بازنشستگان چالشی بزرگ است که سازمان تأمین‌اجتماعی، به‌عنوان ستون اصلی بیمه‌های اجتماعی ایران، در قلب آن قرار دارد. این سازمان با پوشش بیش از نیمی از جمعیت کشور، نه‌تنها مستمری می‌پردازد، بلکه باید زندگی آبرومندانه‌ای برای میلیون‌ها نفر تضمین کند؛ اما آیا طرح‌هایی مانند متناسب‌سازی حقوق می‌توانند این هدف را محقق کنند یا خود به مانعی برای پایداری سازمان تبدیل می‌شوند؟
