گفته می شود، حدود ۳.۵ میلیون راننده فعال تاکسی اینترنتی در کشور وجود دارد که بیشتر از تعداد راننندگان تاکسی «اوبر» در جهان گزارش شده است. بی تردید همه 3.5 میلیون نفر راننده تاکسی اینترنتی در ایران به طور حرفه ای و تمام وقت دراین کار اشتغال ندارند و بخش قابل توجهی از آنها به عنوان شغل های دوم یا سوم به این کار مبادرت می کنند و از همین رو است که شرکت های تاکسی اینترتی از اعطای حقوق اجتماعی این دسته از رانندگان از جمله حق برخورداری از «بیمه تامین اجتماعی» طفره می روند. در این حال، حقوق مادی رانندگان تمام وقت تاکسی های اینترنتی نادیده گرفته می شود، حال آن که این دسته از رانندگان نیز مانند سایر شاغلان به عنوان شهروندان کشور دارای حقوق شهروندی از جمله برخورداری از پوشش بیمه ای و درمانی هستند. در چنین شرایطی چگونه می توان حقوق اجتماعی و بیمه ای رانندگان تمام وقت تاکسی های اینترنتی را به آنها اعطا کرد؟